[34]. I need a big loan from a girl zone

Sześciokilometrowa przedpołudniowa przebieżka i Cardio Recovery z wujkiem Shaunem to chyba całkiem niezły wynik jak na dzień po imprezie. Tym bardziej, że wczorajszy wieczór panieński Ś. stanowczo należy zaliczyć do gatunku tych, które jeszcze długo będzie się wspominać z kwikiem uciechy (podobnego zdania może być zresztą pan sąsiad Ulubionej Redaktorki - przypuszczam, że nie co dzień ziszcza się jego pornosen i odwiedza go dziewczę odziane jeno w szpilki, rajstopy, frymuśny komplecik o wdzięcznej nazwie "Snow White" i welon, chcące pożyczyć szklankę cukru... ).

Wczorajsze dokazywania - poza tym, że spełniły swoją podstawową funkcję i sprawiły frajdę gwieździe wieczoru - zdecydowanie uszczęśliwiły także i mnie. Wprawdzie mam wrażenie, że tryb życia, jaki prowadzę, owocuje tym, że staję się coraz większym dzikusem i wyłazi ze mnie jakiś introwertyczny wypłosz, niespecjalnie radzący sobie z wchodzeniem w jakiekolwiek interakcje (trochę nurtuje mnie kierunek tej zależności: dziczeję, bo praca, której poświęcam sporo czasu i którą w gruncie rzeczy bardzo lubię, implikuje zabunkrowanie się we własnej chałupie, czy też ochoczo się bunkruję i dłubię, bo z natury jestem aspołecznym freakiem?), ale stale i niezmiennie uwielbiam te nasze babskie nasiadówki. Baaardzo.

Teraz przydałoby mi się jeszcze doraźne spotkanie spod znaku tych nocno-kuchennych, podlewanych obficie czerwonym wytrawnym, które pozwoliłoby mi w końcu zwerbalizować strachy i poukładać jakoś chaos w głowie. Niestety na razie nie mam widoków na takie wsparcie, więc z braku lepszych pomysłów - biegam. Nie wiem, czy ten sposób rozwiązywania trudności jest aby na pewno skuteczny, ale niewątpliwie zwiększa moje szanse na machnięcie półmaratonu, a to zawsze jakaś zaleta. Nie?


Nie mam pojęcia, kiedy zamieniłam się w taką miękką bułę, naprawdę.