[126].

z cyklu „dobra rada cioteczki pro”:
nie bójcie się wizyt u specjalistów zajmujących się głową i psychicznym dobrostanem, chłopcy i dziewczynki. lećcie do nich, jeśli tylko czujecie taką potrzebę. serio.

ja poleciałam. muszę przyznać, że w życiu tak dobrze nie bawiłam się w żadnej kolejce do lekarza, chociaż oczywiście najpierw musiałam stłumić w sobie o tyleż durne, co głęboko zakorzenione, silne przekonanie, że trzeba być twardym, nie miętkim, od bycia miękką bułą i rozmemłanym ciapciakiem jeszcze nikt nie umarł, a w ogóle to nicminiejest i zewszystkimsobieporadzę. gówno. miałam już w życiu okres, kiedy zaczynałam rozdzierająco łkać o dziesiątej i nie byłam w stanie się uspokoić przez następne osiem godzin, bo rzeczywistość wydawała mi się nie do zniesienia, i to bez wyraźnego powodu. teraz kilka powodów by się znalazło, ale średnio miałabym ochotę to powtarzać. toteż poleciałam w podskokach.

i co? generalnie to jestem zachwycona! przepisane leki jeszcze nie zaczęły działać, a ja już miewam się wyśmienicie. jak się okazuje, istnieje spore prawdopodobieństwo, że nie jestem wredną, humorzastą zołzą ani życiowym racuchem. niewykluczone nawet, że wcale nie mam paskudnego charakteru. doskonała wiadomość! no dobra, trochę mi przykro, że moje przypływy kreatywności, ultraproduktywności i fantastycznej samooceny wcale nie stanowią objawu zdrowia, podobnie jak spanie w systemie da Vinci, zakopywanie się w zleceniach i robienie dziesięciu rzeczy naraz, bo mnie nosi. i niekoniecznie wynikają z mojej wrodzonej zajebistości, jeno z całkiem rozhulanej ChAD. ale hej, znajduję się w całkiem doborowym towarzystwie: Kurt Cobain, Virginia Woolf, Sylvia Plath, Ernest Hemingway, Agatha Christie, Mark Twain, Lew Tołstoj i cały tabun innych postaci. komu nie poprawiłaby humoru taka wesoła kompanija?

od razu mi lepiej.