[77]. o lekkim stresie z powodu braku stresu

Najlepszy sposób na to, aby uniknąć stresu przed zbliżającą się podróżą na drugi koniec świata? Zapewnić sobie zajęcie, które skutecznie zaabsorbuje umysł, powstrzyma kurcgalopek katastroficznych wizji i powściągnie zapędy do wizualizowania sobie wszystkich możliwych rzeczy, które mogą pójść nie tak, z porwaniem samolotu przez terrorystów, rozbiciem się na jakiejś bezludnej wyspie i stanięciem przed dylematem "Czy zeżarcie Współtwórcy nie będzie aby niewegańskie?" (skoro chłopak żre trawę, a podobno jesteś tym, co jesz, to prawie tak, jakbym jadła tofu, nie?) oraz podrzuceniem worka koki do bagażu podręcznego, co zaowocuje wiekuistą odsiadką w jakimś arabskim więzieniu, w którym prawa człowieka łamane są z zadziwiającą finezją i pomysłowością, na czele.

Zafundowawszy sobie wyjątkowo rozrywkowy tydzień spod znaku mocno wytężonych gier i zabaw korektorskich, zakończony trzydziestosześciogodzinnym maratonem bez snu sponsorowanym przez walkę ze złym dżenderem (przekopywanie się przez sterty piramidalnych bzdur, oszołomskich teorii i mrożących krew w żyłach pomiotów bezbrzeżnej ignorancji jednak się opłaciło - po raz pierwszy w życiu mam poczucie, że napisałam dobry, naprawdę dobry artykuł! Pulitzer w dwa tysiące czternastym jest mój, móóóóóóóóóóóóóój, mwehehe!), stwierdzam z bezmyślnym zadowoleniem, że chyba jestem bliska osiągnięcia zen. Poważnie.

Nie wykluczam oczywiście, że mój kortyzol znajduje się właśnie w bloku startowym i w najmniej spodziewanym momencie postanowi podtopić mi mózg - najpewniej wtedy, gdy wygrzebię się wreszcie z dłubanych jeszcze składów, porzucę wszelką nadzieję i wszelką prokrastynację i podejmę w końcu z góry skazaną na porażkę próbę skompresowania całego swojego dobytku do trzydziestu kilo, plus siedmiu w podręcznym, co w zasadzie mogłabym uczynić, bo wyjazd już jutro - póki co nurzam się jednak w błogim chilloucie.

Poważnie rozważam wieczór filmowy z Cast Away i Alive, dramat w Andach. Bo trochę martwi mnie ten brak zmartwień.