zupa z dyni - najmojsza i najlepsza na świecie - z pieczoną cieciorką

Od jakiegoś czasu toczę z sobą wewnętrzną walkę, obliczoną na to, by nie nurzać się w melancholii związanej z potężnym, nieuchronnym, nabierającym coraz większego impetu siękończeniem, i staram się przekonać samą siebie - między innymi za pomocą odświeżanej po raz tysioncpińcetdwudziestyósmy Sagi*, czytanej pokątnie między jednym rodzonym w bólach artykułem a drugim - że oto doświadczam po prostu starego dobrego Coś się kończy, coś się zaczyna w pełnej krasie, po którym dane mi będzie uszczknąć trochę szczęśliwości. Albo czegoś zbliżonego.

A do tego próbuję choć w niewielkim stopniu polubić jesień, która i bez dodatkowych atrakcji co roku dość mocno przyczynia się do moich wrześniowo-październikowo-listopadowych spadków nastroju. Podsumowując dotychczasowe wysiłki, muszę przyznać, że o ile samej pory roku nadal nie cierpię jak zarazy morowej, o tyle nawet taka jesienna malkontentka jak ja nie jest w stanie nie docenić pewnych jej zalet. O, takich na przykład, wśród których czołową pozycję bezapelacyjnie zajmuje dynia:

Z zupą z dyni jest jak z racją (lub, w wersji mniej eleganckiej, dupą) - każdy ma swój własny, jedyny słuszny i najlepszy przepis, najodpowiedniejsze dodatki i najbardziej pasujące przyprawy, z którymi cudze, rzecz jasna, równać się nie mogą.

Oczywiście takowy przepis mam i ja, co jest o tyle ciekawe, że generalnie w ogóle nie przepadam za zupami. Jak niepodległości będę bronić swojej teorii, że zupa to takie obiadowe, trochę pierdołowate nie wiadomo co - ani się tym człowiek nie naje, ani nie napije, a do tego maksymalnie po godzinie zastanawia się, czy nie ma ochoty czegoś przekąsić, bo zaczyna już odczuwać lekki głodek. Ergo: zupy nie mają żadnego, absolutnie żadnego sensu (niewykluczone, że głoszę właśnie straszliwe herezje, za które miłośnicy zup gotowi podtopić mnie w bulionie, ale nic na to nie poradzę - to zdecydowanie nie moja bajka, sorry).

Od tej zasady istnieją wszelako pewne wyjątki. Krem z dyni - przepyszny, aromatyczny, sycący, najmojszy i najlepszy na świecie (wiadomo!) - to właśnie jeden z nich.

Składniki:

• dynia (minimum 2-kilogramowa, nie ma sensu się rozdrabniać)
• duża cebula
• 2-3 ząbki czosnku
• litr bulionu warzywnego
• spora szczypta sproszkowanej papryki
• szczypta cynamonu
• szczypta sproszkowanego imbiru
• sól, pieprz

Dynię obieramy, kroimy na kawałki, rozkładamy na blasze, solimy, skrapiamy odrobiną oliwy i pieczemy około pół godziny w 180°C.
Pokrojoną w kostkę cebulę przesmażamy na odrobinie oliwy. Dorzucamy przeciśnięty przez praskę czosnek, upieczoną dynię i przez chwilę dusimy całość. Dodajemy przyprawy - paprykę, cynamon oraz imbir - zalewamy bulionem i zagotowujemy. Zamiast imbiru w proszku można użyć świeżego, startego na tarce o drobnych oczkach, ale ostrożnie z jego ilością - Współtwórca do dziś wypomina mi zupę dyniową, która dyniowa była tylko z nazwy i koloru, a w rzeczywistości stanowiła szachrajską imbirową miksturę, od której świeczki w oczach stawały. Ojtam, przynajmniej pierwszorzędnie rozgrzewała, aczkolwiek na wszelki wypadek z dobrego serca radzę: nie idźcie tą drogą.
Miksujemy całość na gęsty krem, ewentualnie doprawiamy solą i pieprzem do smaku.
Zupa jest doskonała - pyszna, aromatyczna, syci na długo, a do tego ma cudowny, intensywny, wściekle pomarańczowy kolor.

Można podawać z grzankami, posypaną prażonymi pestkami dyni, można też zastąpić grzanki pieczoną cieciorką.

Składniki:

• szklanka cieciorki (można też użyć takiej w puszce i oszczędzić sobie moczenia nocnego;)
• 1-2 łyżki oliwy
• szczypta soli
• dowolne przyprawy (u mnie słodka papryka, chilli, czosnek granulowany i pieprz ziołowy, bo jestem skrajnym przypadkiem pieprznoziołowego ćpuna, który najchętniej dodawałby go do wszystkiego)

Ziarna cieciorki zalewamy wodą i odstawiamy na 12 godzin (najlepiej moczyć je przez noc). Rano je płuczemy, wrzucamy do garnka, zalewamy wodą, zagotowujemy, zbieramy szum, a następnie gotujemy na niedużym ogniu około godzinę. Odcedzamy i przelewamy zimną wodą.
Oliwę łączymy z solą i przyprawami, wrzucamy cieciorkę i dokładnie mieszamy. Rozkładamy na blasze wyłożonej papierem do pieczenia i pieczemy około pół godziny w piekarniku nagrzanym do 200°C, od czasu do czasu mieszając.

Taka pieczona cieciorka doskonale nadaje się do zupy; jest też fantastyczną, mocno uzależniającą przegryzką. W moim prywatnym rankingu awansowała do ścisłej czołówki ulubionych chrupaczy.

---

* Przy okazji - nie dysponuje ktoś może Krwią elfów, którą pragnąłby oddać w dobre ręce i zapewnić jej nowy, szczęśliwy dom? Odgruzowywanie się z zalegających klamotów, oczyszczanie przestrzeni, walka ze zbieractwem i obłąkanym gromadzeniem, zen, sren i minimalizm to jedno, ale tej właśnie książki brakuje mi do kolekcji i trochę mi w związku z tym przykro. Jacyś chętni oddać własny egzemplarz do adopcji?