oto naszło mnie bowiem na strzelenie małego życiowego bilansu. zły pomysł, gdyż nawet niezbyt wnikliwa analiza ujawniła, że gdzieś po drodze coś poszło mi, cholera, bardzo nie tak. osiągnięć: zero, perspektywy: mętne, mąż: Schrödingera, rozrywki: serwowane głównie przez HBO i zleceniodawców. obawiam się, że rozwielitki prowadzą obecnie bardziej ekscytujące i satysfakcjonujące życie niż ja. rada byłabym się również dowiedzieć, gdzie ja tak w ogóle aktualnie się znajduję, poza tym, że na trapezie zawieszonym nad wilczym dołem, nad którym tak sobie radośnie dyndam. i kiedy się z tej konstrukcji gracko spierdolę.
najbardziej zastanawia mnie jednak, dlaczego jestem taka stara, jak do tego doszło, jak to zatrzymać i czy nie da się tego jakoś cofnąć. bo przeżywam właśnie głęboki kryzys egzystencjalno-urodzinowy.
wszystkiego najlepszego, kurwa, dla mnie.
Jestem starszy, a bilans mam podobny jak nie gorszy ;P
OdpowiedzUsuńCiotka, nie defekuj dramatem. Jam starszy, mniej umny a głupszy od Ciebie o kilka długości, że pominę naturalną twą przewagę w uroczości i zajebistyzmie szeroko pojętym. Zakręty mam co i rusz, szambo takie że ciężko oddychać a widoki kiepskie na poprawę. Więc inni gorzej mają. Nie łam się, bo nie jesteś sama jak Adaś pośród traw Akermanu i głos Twój odzew wywoła, powiadam. Tylko się nie poddawaj. Wyjście jest zawsze. Tak mi mówi moja babcia w momencie kryzysu, a ona zna się na tym coś niecoś. Uszy do góry i naprzód. Hugam mentalnie ;)
OdpowiedzUsuńawww :3
OdpowiedzUsuńprzyznaję, trochę mi lepiej. nie w sensie, że inni mają gorzej, ale tak ogólnie, no.