Popełniłam czyn karygodny, za który wszystkie głosicielki teorii, jakoby mężczyzna nigdy, przenigdy, pod żadnym pozorem nie powinien oglądać swej partnerki bez makijażu i zamiast tego żyć w błogim przeświadczeniu, że jej kobiece piękno to zasługa Matuś Natury hojną ręką rozdającej dobrości wszelakie, prawdopodobnie wytarzałyby mnie w smole, pierzu i kocim żwirku - nałożyłam na paszczę maseczkę z zieloną glinką, malowniczo zmieniającą kolor z zielonkawobłotnistego na trupkowaty. A ponieważ godzina jest zbyt późna, by na tę intencję zafundować Konkubentowi czasową eksmisję albo przynajmniej dać mu na kino, biedny chłop, chcąc nie chcąc, musi mnie oglądać.
Konkubent, po dłuższym milczeniu: Na swój sposób to jesteś nawet piękna...
ja: Coś jak gnijąca panna młoda?
K: Tak, to właśnie to. Takie burtonowskie piękno.
I po chwili namysłu: To w sumie niezłe określenie. Burtonowskie piękno, rubensowskie kształty…
To pisałam ja - pro z sinym pyskiem, na swój sposób piękna. Tak po burtonowsku.
piątek, 17 sierpnia 2012
piątek, 3 sierpnia 2012
piątek, 3 sierpnia 2012
Uwaga: Ponieważ poniższy wpis zawierać będzie wątki sportowe, uprasza się, by traktować go szczególnie niepoważnie. Nie jest wszak tajemnicą, że autorka do zapalonych kibiców nie należy, ale kompletna ignorancja nie przeszkadza jej w obserwowaniu sportowych zmagań i czerpaniu z tego całego mnóstwa uciechy. Firma dziękuje za uwagę i z góry przeprasza miłośników sportu za herezje, które zamierza wygłosić.
Rodzicielka ma do mnie żal, że zepsułam jej całą przyjemność z oglądania siatkówki. A ja tylko niewinnie zapytałam, dlaczego przez cały czas trwania meczu zawodnicy non stop się poklepują i czy nie dałoby się czegoś z tym zrobić.
Bez kitu, rozumiem radosne uściski po meczu, po wygranym secie albo szczególnie udanej akcji, ale ci goście robią to po każdym zdobytym punkcie! Litości! Nawet mój umiarkowanie rączy matematycznie umysł jest w stanie błyskawicznie to obliczyć: zakładając, że zwycięska drużyna rozgromi przeciwników w trzech setach, to minimum siedemdziesiąt pięć poklepywań w ciągu meczu. Dodajmy do tego przerwy regulaminowe, przerwy techniczne na szybkie połajanki od trenera, zmiany zawodników, podczas których też obowiązkowo ktoś kogoś klepnie, i mamy prawdziwy obraz siatkówki: sportu, w którym piłka stanowi tylko pretekst do poklepywania się z kumplami (nawiasem mówiąc, bardzo podobna zasada posługiwania się piłką jako przykrywką rządzi futbolem amerykańskim, tyle że tam chodzi o jeden wielki kocioł i naparzanie się z przeciwnikami).
Żeby było jasne: nie mam nic przeciwko poklepywaniu się. To znaczy osobiście nie znoszę - nie cierpię, kiedy ktoś narusza moją przestrzeń, źle się czuję w towarzystwie ludzi, którzy mają potrzebę zachowywania ciągłego kontaktu fizycznego i na przykład podczas rozmowy bez przerwy dotykają mojego ramienia czy nachylają się, jak na mój gust, stanowczo za blisko - ale rozumiem, że nie wszyscy są tak niedotykalscy i nie wszystkim musi to przeszkadzać. Częstotliwość, z jaką poklepują się siatkarze, każe zresztą przypuszczać, że oni autentycznie to lubią - mnie przed końcem pierwszego seta trafiłby już szlag i pogryzłabym członków własnej drużyny. Nie pojmuję tylko, dlaczego pozwala się na takie marnotrawienie czasu - przecież poklepywanie się po każdym zdobytym punkcie okropnie wydłuża czas trwania meczu! Punkt, klep, punkt, klep, punkt, klep, i tak przez minimum trzy sety. Czy nie dałoby się tego jakoś skrócić?
(Na przykład w ogóle rezygnując z piłki i zdobywania punktów, bo, jak wynika z moich ostatnich obserwacji, najwyraźniej nie o to chodzi w siatkówce).
*
Ja natomiast mam aktualnie ogromny żal do Federera, że tak okropnie się guzdrał, w związku z czym Eurosport, zamiast pokazywać moją ulubioną ostatnio dyscyplinę sportu, raczył mnie transmisją tenisa. Przykro mi.
Przy okazji tegorocznej olimpiady zupełnie nieoczekiwanie odkryłam bowiem, że uwielbiam podnoszenie ciężarów. Szczególnie w wydaniu kobiecym. Męskie, owszem, też jest fajne - wystarczy spojrzeć na te ich rozkosznie zrolowane kolanka i od razu człowiekowi robi się weselej - jednak kobiece bezapelacyjnie rządzi. A żeby było jeszcze radośniej, w każdej, absolutnie każdej kategorii wagowej prędzej czy później na pomoście zawsze pojawia się zawodniczka, która zawodniczką w żadnym wypadku być nie może, bo nie wygląda, przychodzi, podnosi jakiś niebotyczny ciężar i sobie idzie.
Nie chcę niepotrzebnie siać paniki, ale czy nikt nie zauważył, że po Londynie od paru dni krąży jakiś Brzydki Zły Pan, Który Chce Coś Podnieść? Trochę to niepokojące.
*
Kolejna zagwozdka olimpijska, tym razem najwyższej wagi, bo dotycząca mojego ulubionego sportu, jakim jest podnoszenie ciężarów: Czy ktoś mógłby uprzejmie wyjaśnić ignorantce, dlaczego w pomoście jest dziura i do czego służy?
Przyglądałam się wielokrotnie i jestem pewna - tam jest dziura. Przykryta jakąś szybką czy czymś, ale dziura jak w pysk dał. O:
Pierwsza odpowiedź, jaka mi się nasuwa i wydaje się całkiem logiczna, to ta, że otwór ma szczególne znaczenie praktyczne, jeśli zawodnik płci dowolnej (lub Brzydki Zły Pan, Który Chce Coś Podnieść) wyznaje zasadę "zesram się, a podniosę", ale podejrzewam, że nie do końca o to chodzi. Jakieś pomysły?
Rodzicielka ma do mnie żal, że zepsułam jej całą przyjemność z oglądania siatkówki. A ja tylko niewinnie zapytałam, dlaczego przez cały czas trwania meczu zawodnicy non stop się poklepują i czy nie dałoby się czegoś z tym zrobić.
Bez kitu, rozumiem radosne uściski po meczu, po wygranym secie albo szczególnie udanej akcji, ale ci goście robią to po każdym zdobytym punkcie! Litości! Nawet mój umiarkowanie rączy matematycznie umysł jest w stanie błyskawicznie to obliczyć: zakładając, że zwycięska drużyna rozgromi przeciwników w trzech setach, to minimum siedemdziesiąt pięć poklepywań w ciągu meczu. Dodajmy do tego przerwy regulaminowe, przerwy techniczne na szybkie połajanki od trenera, zmiany zawodników, podczas których też obowiązkowo ktoś kogoś klepnie, i mamy prawdziwy obraz siatkówki: sportu, w którym piłka stanowi tylko pretekst do poklepywania się z kumplami (nawiasem mówiąc, bardzo podobna zasada posługiwania się piłką jako przykrywką rządzi futbolem amerykańskim, tyle że tam chodzi o jeden wielki kocioł i naparzanie się z przeciwnikami).
Żeby było jasne: nie mam nic przeciwko poklepywaniu się. To znaczy osobiście nie znoszę - nie cierpię, kiedy ktoś narusza moją przestrzeń, źle się czuję w towarzystwie ludzi, którzy mają potrzebę zachowywania ciągłego kontaktu fizycznego i na przykład podczas rozmowy bez przerwy dotykają mojego ramienia czy nachylają się, jak na mój gust, stanowczo za blisko - ale rozumiem, że nie wszyscy są tak niedotykalscy i nie wszystkim musi to przeszkadzać. Częstotliwość, z jaką poklepują się siatkarze, każe zresztą przypuszczać, że oni autentycznie to lubią - mnie przed końcem pierwszego seta trafiłby już szlag i pogryzłabym członków własnej drużyny. Nie pojmuję tylko, dlaczego pozwala się na takie marnotrawienie czasu - przecież poklepywanie się po każdym zdobytym punkcie okropnie wydłuża czas trwania meczu! Punkt, klep, punkt, klep, punkt, klep, i tak przez minimum trzy sety. Czy nie dałoby się tego jakoś skrócić?
(Na przykład w ogóle rezygnując z piłki i zdobywania punktów, bo, jak wynika z moich ostatnich obserwacji, najwyraźniej nie o to chodzi w siatkówce).
*
Ja natomiast mam aktualnie ogromny żal do Federera, że tak okropnie się guzdrał, w związku z czym Eurosport, zamiast pokazywać moją ulubioną ostatnio dyscyplinę sportu, raczył mnie transmisją tenisa. Przykro mi.
Przy okazji tegorocznej olimpiady zupełnie nieoczekiwanie odkryłam bowiem, że uwielbiam podnoszenie ciężarów. Szczególnie w wydaniu kobiecym. Męskie, owszem, też jest fajne - wystarczy spojrzeć na te ich rozkosznie zrolowane kolanka i od razu człowiekowi robi się weselej - jednak kobiece bezapelacyjnie rządzi. A żeby było jeszcze radośniej, w każdej, absolutnie każdej kategorii wagowej prędzej czy później na pomoście zawsze pojawia się zawodniczka, która zawodniczką w żadnym wypadku być nie może, bo nie wygląda, przychodzi, podnosi jakiś niebotyczny ciężar i sobie idzie.
Nie chcę niepotrzebnie siać paniki, ale czy nikt nie zauważył, że po Londynie od paru dni krąży jakiś Brzydki Zły Pan, Który Chce Coś Podnieść? Trochę to niepokojące.
*
Kolejna zagwozdka olimpijska, tym razem najwyższej wagi, bo dotycząca mojego ulubionego sportu, jakim jest podnoszenie ciężarów: Czy ktoś mógłby uprzejmie wyjaśnić ignorantce, dlaczego w pomoście jest dziura i do czego służy?
Przyglądałam się wielokrotnie i jestem pewna - tam jest dziura. Przykryta jakąś szybką czy czymś, ale dziura jak w pysk dał. O:
Pierwsza odpowiedź, jaka mi się nasuwa i wydaje się całkiem logiczna, to ta, że otwór ma szczególne znaczenie praktyczne, jeśli zawodnik płci dowolnej (lub Brzydki Zły Pan, Który Chce Coś Podnieść) wyznaje zasadę "zesram się, a podniosę", ale podejrzewam, że nie do końca o to chodzi. Jakieś pomysły?
Subskrybuj:
Posty (Atom)